Installaties en meer

De installatie
 
Ik ben echt helemaal gek van kunst, en alles wat daarvoor doorgaat. Uit het museum niet weg te slaan, laat ik me ook verleiden tot de gekste capriolen om maar tot de ziel van kunst door te dringen. Een voorbeeld: een tijdje geleden in een Haags museum, schuifel ik een donkere zaal binnen, waar ook al heel wat andere mensen blijken te staan.
Ineens floept het licht van een projector aan en ik zie een hazewindhond met een roze geverfde poot door een park rennen. Het blijkt een Duits park te zijn, in Kassel, een stem legt alles uit, of ook weer niet want het verhaal heeft soms echt niks met de beelden te maken. Als ik een betere plaats wil bemachtigen in het donker struikel ik over een paar uitgestoken benen, maar uiteindelijk kom ik toch op een plek waar licht en geluid me goed bereikt.
Er komt ook een verrot houten beeld op het scherm, waar een zwerm bijen zich meester van gemaakt heeft. Intussen dwaalt de half roze geverfde windhond door het park, alleen dat al is echt kunst, zo denk ik maar, want wie verzint zoiets! Zo plotseling als het begon, zo abrupt is de voorstelling ook weer afgelopen. Met lichte teleurstelling dwaal ik nog een tijdje rond, maar thuisgekomen kan ik het gelukkig opzoeken op internet en wordt alles me wel een beetje helder. Toch maak je je zorgen, hoe gaat het verder met die hond, krijgen ze de verf er nog vanaf en zullen die bijen niet enorm gaan steken als iemand daar langsloopt. Ik bedoel maar, het doet wel wat met je! Zo’n film in het museum.
Een tijdje later was ik in een ander Haags museum (wat een toeval). Daar kwam ik in de kelder terecht, even weggelopen van de reguliere foto- en schilderijencollectie. Heel vreemd, maar daar stond een buitenlandse man die me zwijgend een deken en een zaklantaarn aanreikte. Ik wilde me niet laten kennen, pakte de spullen aan en liep een deur door. Ook daar duisternis, net als in de vorige episode, duisternis die in een hoekje een beetje verlicht was. Daar liep ik dus maar naartoe.
Maar ik kwam ineens terecht in struikgewas, zat vast tussen lage en gemene takken. Oh, ja daar had ik die zaklantaarn natuurlijk voor. Het was ook koud en winderig gemaakt daar, dus die deken was ook niet voor niks. Ineens floepte er een foto aan op de muur, en er was uitleg en muziek. Het ging over een ver land, en de foto’s waren zwart wit (echte foto’s dus) Maar er is me weinig van bijgebleven, zo koud en donker, dat hadden ze goed overgebracht. Geen prettig land, waar het over ging. Bij de uitgang moest ik deken en lamp weer inleveren, en ik kon een beoordelingsformulier invullen maar daar had ik geen zin in, eerst warme koffie.
Dat was mijn tweede installatie, leuk hè? Heeft u wel eens zoiets meegemaakt? Ik hoor het graag!