“Zo, we zijn hier bij elkaar voor de eerste les. Ik wil eerst even inventariseren wat jullie verwachten”. Er zitten een stuk of twintig nerveuze en stoer kijkende studenten bij elkaar, en een enkele dagen niet geschoren docent spreekt ze aan. Het blijft even stil, tot een meisje het woord neemt. “Ik denk dat we zullen leren schilderen, we zullen leren om mooi werk te maken, en onze eigen stijl ontwikkelen, en we zullen technieken leren en zo”. De docent barst in een luide lach uit, die echoot in het kale lokaal. “Die is goed, die is prachtig, zijn er nog meer die dat denken, mooi werk? Of zijn er ook nog andere verwachtingen?” Het blijft nu echt lang stil, het meisje heeft rode wangen gekregen, en kijkt niet meer op.
Dan steekt een jongeman zijn vinger op. “Ik verwacht heel veel, dat ik mijn stijl verder zal ontwikkelen, en dat ik naam zal maken met wat ik doe. Ik wil vooral de modernste technieken leren, werken met alles wat het internet biedt, foto- en videotechniek en“.
De docent onderbreekt hem nu met een luid “Stop, vergeet alles maar wat je tot nu toe geleerd hebt. Vergeet alles wat jullie in die mooie mappen hebben aangeleverd, dat was niet goed, maar het was net wat minder beroerd dan wat vele anderen hebben opgestuurd. Vergeet alles. We gaan helemaal opnieuw beginnen. De eerste opdracht is dat jullie de wijken ingaan, ik heb voor iedereen een stadswijk uitgekozen, om er in groepjes van twee naartoe te gaan. Jullie krijgen opdrachten mee die in algemene woorden op papier staan, die moeten jullie uitwerken en aan het eind van de dag, om vijf uur vanavond zijn jullie terug met de resultaten van de dag en met een verslag. Dat gaan we morgen bespreken. Duidelijk? Zijn er vragen?”
Er is alleen maar stilte. “Hier liggen de papieren voor elk van jullie, met je naam erop, met de naam van met wie je samenwerkt, met de wijk en met de opdracht. Ik zie jullie om vijf uur terug, succes”. De docent gaat op zijn stoel zitten, en start zijn mobiele telefoon op, zonder verder op te kijken. Na tien minuten zijn alle studenten vertrokken, zacht pratend onder elkaar. In groepjes van twee verlaten ze het gebouw. Later blijkt dat er één naar huis gegaan is, en niet meer terugkomt. Ja, het is moeilijk om kunstenaar te worden en je eigen ideeën niet te verliezen. Gerben Ferwerda
De Kunstacademie
Het is moeilijk om als student aan de kunstacademie je eigen ideeën niet te verliezen